Ένας αλλιώτικος "διεθνής" φιλικός αγώνας...

Ο αθλητισμός ενώνει... Φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά, από αρχαιοτάτων χρόνων... Στην αρχαία Ελλάδα -ως γνωστό- σταματούσαν μέχρι και οι πόλεμοι στη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων... Έννοιες όπως η φιλία, ο σεβασμός, η άμιλλα είναι ταυτισμένες με τον αθλητισμό...
Φυσικά, δεν μιλάμε για τον επαγγελματικό αθλητισμό των συμφερόντων, των σκοπιμοτήτων, των στοιχημάτων κλπ...

Όταν μιλάμε για παιδιά, όπου μπορούμε να επεκταθούμε γενικότερα στο παιχνίδι (αλλά και σε οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα), τα πράγματα είναι ακόμα πιο απλά και όμορφα! Με την αγνότητα-αθωότητα που τους διακρίνει, καθώς και με την ανάγκη-λαχτάρα που έχουν για παιχνίδι, οι "αντίπαλοι" γίνονται ένα πριν... τη σέντρα!

Το σχολείο μας -για όσους δεν το γνωρίζουν- τους τελευταίους 2,5 μήνες φιλοξενεί προσφυγόπουλα από τον καταυλισμό του Σκαραμαγκά... Προσπαθώντας να χτίσουμε τις σχέσεις μεταξύ των παιδιών (Ελλήνων και Κούρδων) και να ρίξουμε γέφυρες επικοινωνίας ανάμεσά τους οργανώσαμε σήμερα έναν ποδοσφαιρικό αγώνα με μεικτές ομάδες (παιδιά του Ολοήμερου και προσφυγόπουλα)... 
Το είχαμε ξανακάνει άλλες δύο φορές πειραματικά την προηγούμενη εβδομάδα...
Σήμερα έγινε πιο οργανωμένα και λίγο πιο "επίσημα"...
Το αποτέλεσμα εκπληκτικό, το σκορ αδιάφορο...
Το χαρήκαμε όλοι, μα πιο πολύ τα ίδια τα παιδιά...
Το νερό μπαίνει στο αυλάκι σιγά σιγά...

ΥΓ. Κάτι ανάλογο συμβαίνει εδώ και μερικές ημέρες και με τα κορίτσια του Ολοήμερου, όπου τα περισσότερα συμμετέχουν σε κοινά παιχνίδια...