"Το μεγάλο μας τσίρκο"

(για τη γιορτή της 25ης Μαρτίου)

"όσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται
ζυγόν δουλείας ας έχωσι

θέλει αρετήν και τόλμην
η ελευθερία"
(Α. Κάλβος)

Το καλοκαίρι του 1973, εποχές "δύσκολες" για την Ελλάδα, η Τζένη Καρέζη και ο Κώστας Καζάκος ανεβάζουν στο θέατρο “Αθήναιον” το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλη “το μεγάλο μας τσίρκο”.
Στο έργο αυτό, μέσα από σατιρικά και δραματικά νούμερα και τραγούδια γινόταν μια αναδρομή στην ιστορία της Ελλάδας από την Τουρκοκρατία, τον Όθωνα και τους υπόλοιπους κυβερνήτες της ανεξάρτητης Ελλάδας ως την Μικρασιατική καταστροφή, τον πόλεμο του ’40 και το –τότε– σήμερα…
Η μουσική του έργου ήταν του Σταύρου Ξαρχάκου και τα τραγούδια της παράστασης απέδιδαν ο Νίκος Ξυλούρης και τα μέλη του θιάσου. Τα σκηνικά της παράστασης ήταν του Ευγένιου Σπαθάρη και στο θίασο πρωταγωνιστικούς ρόλους είχαν ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, ο Στέλιος Κωνσταντόπουλος, ο Νίκος Κούρος, ο Τίμος Περλέγκας και ο Χρήστος Καλαβρούζος.


(Έργο του Ντίνου Παπασπύρου)

"Ξύπνα ραγιά!"
απόσπασμα - διασκευή από το θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλη
"ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ"
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Τραγούδι: Νίκος Ξυλούρης
(το έργο αποδίδεται μέσα από τη "ματιά" των μαθητών της ΣΤ΄ τάξης
του 5ου Δημοτικού Σχολείου Χαϊδαρίου)


Το έργο αυτό είναι ένα "εναλλακτικό" βιβλίο ιστορίας. Με διαλόγους καταπληκτικούς και χιούμορ που "τσακίζει" περνάει μηνύματα και αξίες διαχρονικές. Τα παιδιά μας, απόλαυσαν την όλη διαδικασία, κάνοντας ταυτόχρονα μάθημα ιστορίας με τρόπο βιωματικό. Το αποτέλεσμα ήταν καταπληκτικό.

"θα σ' αγαπώ ό,τι κι αν γίνει"

"κοίτα, Μικρέ, τ΄αστεράκια πώς λάμπουνε στον ουρανό!
ξέρεις πως πολλά απ' αυτά έχουν πεθάνει εδώ και χρόνια πια;"

"τα βλέπεις όμως, πώς φωτίζουν ακόμα στον ουρανό;
η αγάπη είναι σαν τ' αστέρια:
ποτέ δεν πεθαίνει και πάντα φωτίζει..."

Η αποδοχή της διαφορετικότητας και η ανιδιοτελής αγάπη (χωρίς περιορισμούς),
έρχονται μέσα από λέξεις απλές, καθημερινές και εικόνες παιδικές, αθώες...
Ένα βιβλίο που θα πρέπει ο κάθε γονιός να το διαβάσει στο παιδί του
το βράδυ... πριν κοιμηθεί...

("θα σ' αγαπώ ό,τι κι αν γίνει"
Debi Gliori - Εκδ. Πατάκης)

"Το παραμύθι απ' την ανάποδη"

Δυό φορές κι έναν καιρό ζούσε ένα λυκάκι ο Άκης μαζί με τη μανούλα του τη γλυκιά Ζωούλα.
Ο Άκης ήταν άσπρος σαν το χιόνι με μια μαύρη βούλα στο κεφάλι. Είχε μια φουντωτή ουρίτσα και μυτερά αυτάκια.
Επειδή φορούσε ένα πράσινο φιογκάκι στην ουρά του, έμεινε το όνομα "Άκης ο Πρασινοφιογκάκης"
Ζούσε με τη μαμά του σε ένα πανέμορφο σπιτάκι στην άκρη του δάσους.

-Καλό μου λυκάκι, μεγάλωσες πια κι έφτασε ο καιρός να πας μόνος σου στη γιαγιά.
Άντε λοιπόν στο καλό κι ένα σου λέω: να φυλέγεσαι από την ύπουλη Μαυροκακοσκουφίτσα που παραμονεύει στο δάσος.
-Μείνε ήσυχη μανούλα, θα έχω τα μάτια μου δεκατέσσερα, υποσχέθηκε το λυκάκι και πήρε το δρομό-δρομάκι.
Στη μέση της διδρομής ο Άκης ο Πρασινοφιογκάκης σταμάτησε να μαζέψει λουλούδια για τη γιαγιά του.
Ξαφνικά πετιέται μπρος του η Μαυροκακοσκουφίτσα.
-μπουουουουουαααααα!!!!!

-μαμάααα βοήθειαααααα!!!!!
-Μη με φοβάσαι, θέλω να γίνουμε φίλοι.
-Αυτό αποκλείεται. Η μαμά μου, μου είπε να μην κάνω κακές παρέες.
-Κατάλαβα, πάλι μόνη μου θα μείνω...κλαψ! κλαψ! κανείς δεν θέλει την παρέα μου!!!
Το λυκάκι την λυπήθηκε και ξεκίνησαν μαζί για το σπίτι της γιαγιάς. Ωστόσο η γιαγιά είχε γίνει καλά και έφτιαχνε κουλουράκια για το εγγονάκι της. Φορούσε μάλιστα και το καλό της φόρεμα για να το υποδεχτεί. Μόνο η πράσινη γέρικη ουρά προεξείχε. Εδώ που τα λέμε η ουρά της γιαγιάς λύκαινας δεν ήταν πάντα πράσινη, αλλά μόνο όταν τη βουτούσε στην κατσαρόλα με το σπανακόριζο.

Βλέπει από το παράθυρο το εγγονάκι της χεράκι-χεράκι με τη Μαυροκακοσκουφίτσα να έρχονται προς το σπίτι. Γρήγορα κατέβασε το σάκο του king-boxing από το πατάρι και άρχισε να προπονείται.

Μόλις άνοιξε η πόρτα, η γιαγιά ορμάει στην Μαυροκακοσκουφίτσα λέγοντας:
-παρ' κι αυτήν παρ' και τουτη!!! την έκανε Μαύρη... όνομα και πράμα!
Η Μαυροκακοσκουφίτσα έφυγε τρέχοντας μονολογώντας...
-Μπα, δε λέει το παραμύθι απ' την ανάποδη...
-Καλύτερη η Κοκκινοσκουφίτσα...

και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς.....

(Ραφαήλ - δ΄ τάξη)