"Νοέμβρης 2009"

Ο σπουργίτης ήταν όλο καμάρι.
-Τα μερμήγκια πρώτα ξεκίνησαν τον αγώνα! τους φώναξε.
Το χελιδόνι απόρησε:
-Τα μερμήγκια!
-Και γιατί κλείστηκαν μέσα σ' αυτό το κτίριο; ρώτησε ο σκίουρος.
-Είναι το πιο μεγάλο σχολείο της χώρας! γι' αυτό κλείστηκαν εδώ. Επειδή τα γράμματα δεν αντέχουν την καταπίεση! Όμως θα σας τα πει πιο καλά ένα απ΄αυτά τα μερμήγκια.
Ο σπουργίτης έγνεψε σ' ένα μερμήγκι που περνούσε δίπλα τους.
-Μπήκαμε εδώ μέσα κι αποφασίσαμε να μη βγούμε παρά μονάχα με βία, αν δε μας ξαναδώσουν τη λευτεριά μας. Ήταν καιρός να δώσουμε ένα μάθημα σε όλα τα φίδια και τις σαύρες, σε όλους τους ποντικούς! τους εξήγησε...
-Καλά και τι περιμένετε πως θα πετύχετε; ρώτησε το χελιδόνι.
-Να σου πω εγώ! είπε ένα άλλο μερμήγκι που ήρθε και στάθηκε δίπλα τους. Ελπίζουμε πως έτσι θα κάνουμε τους συμπατριώτες μας να νικήσουν το φόβο τους και να ενωθούν μαζί μας. Να ξεσηκωθούμε όλοι και να απαιτήσουμε λευτεριά και δικαιοσύνη.
-Και δε φοβάστε;
Ο σκίουρος έβλεπε κάπως μικρό το μερμήγκι για ένα τόσο μεγάλο αγώνα.
Εκέινο έδειξε πίσω απ' τα κάγκελα που περιτριγύριζαν τον τοίχο του μεγάλου κτιρίου:
-Δείτε εκεί έξω!
Φίδια, σαύρες, ποντικοί με όπλα, με κράνη και με σκοτεινά, ολοσκότεινα πρόσωπα στέκονταν και κοιτούσαν τα κλεισμένα μερμήγκια.
Κάτι κρύο, παγωμένο, πέρασε πάνω απ' τα πούπουλα του χελιδονιού.
Κάτι κρύο, παγωμένο, άγγιξε τη γούνα του σκίουρου.
-Ναι, φοβόμαστε! συνέχισε το μερμήγκι. Όμως πρέπει να νικήσουμε αυτό το φόβο.
Το άλλο μερμήγκι πλησίασε τα κάγκελα:
-Κι έπειτα δες! Δες εκεί πίσω. Πίσω απ' τα φίδια, πίσω απ' τα ποντίκια υπάρχουν όλοι εκείνοι που μας συμπαραστέκονται. Βουβά τώρα. Πιο ζωντανά σε λίγο. Κοντεύουμε να τους πείσουμε.
-Ναι, πρέπει κάτι να κάνουν! φώναξε ο σκίουρος κι η φωτογραφική μηχανή υψώθηκε στο μάτι του.
Ένα μερμήγκι με ένα πανό που έγραφε "ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ" πέρασε μπροστά απ' το φακό και καθρεφτίστηκε μέσα του.

(Μάνος Κοντολέων, "Ο Φωκίων ήταν ελάφι" 1992)