"το μπαούλο της γιαγιάς"

Πόσο γρήγορα περνούν τα χρόνια! Τα μαλλιά της γιαγιάς κοντεύουν να ασπρίσουν και στο πρόσωπο της εμφανίστηκαν δυο-τρεις ρυτίδες . Το σπιτικό της όμως παραμένει ζεστό και όμορφο. Όλα είναι φτιαγμένα με μεράκι. Μέσα στο μεγάλο μπαούλο έχει φυλαγμένα ένα σωρό αγαπημένα πράγματα. Πολύτιμα μικρά μυστικά και θησαυρούς που της θυμίζουν ευτυχισμένες στιγμές.

Σ’ ένα έρημο σπιτάκι που βασιλεύει η ζεστασιά και η ηρεμία , πάνω στη σοφίτα, πίσω από τα παλιά και σκονισμένα τσουμπλέκια και τα παλιά ρούχα, πίσω από τις ξεσκισμένες βαλίτσες , πίσω από τα κουτιά με τις κουρτίνες και τα λευκά πουκάμισα… εκεί πίσω λοιπόν, πίσω στο σκοτάδι, εκεί που μόνο η ηλιαχτίδα των αναμνήσεων φτάνει, βρίσκεται ένα ξεθωριασμένο μπαούλο! Μέσα στα άχρηστα αντικείμενα μπορεί να είναι κι ένας θησαυρός που έχει τη δυνατότητα να θυμίσει σε όλους κάτι! Ίσως και κάτι που μπορεί να μας οδηγήσει σε συγκίνηση….

Η γιαγιάκα καθώς σκουπίζει το βλέπει και της θυμίζει κάτι. Με μεγάλη περιέργεια, ακουμπά τη σκούπα στον τοίχο και το πλησιάζει. Ανοίγει το πατζούρι και το παίρνει στο καναπεδάκι για να το ανοίξει. Κάθεται , το ξεκλειδώνει και τι να δει; Υφαντά, δαντέλες, πλεκτά σεμεδάκια και μωρουδιακά, όλα τοποθετημένα με προσοχή. Πολύχρωμες κλωστές, καδράκια, βιβλία κιτρινισμένα από τον χρόνο, καρφίτσες με διαμαντόπετρες, καπέλα , φτερά μέχρι και βραχιόλια! Όλα συνθέτουν το σκηνικό!
Ξαφνικά, στην άκρη άκρη, παρατηρεί ότι υπάρχει ένα χρυσό κουτί. Στο πάνω μέρος υπάρχει σκαλισμένο με μεγάλα γράμματα : «ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ» και ένα λουλούδι στο πλάι! Αυτό είναι το όνομα της γιαγιάς της και το δικό της. Το ανοίγει… μέσα κυριαρχεί ο χρυσός και το ασήμι! Βραχιόλια, σκουλαρίκια, στέκες, σταυροί, αλυσίδες, κομποσκοίνια, φυλαχτά, εικονίτσες έως και αναπτήρες… Όλα της μαμάς της, της γιαγιάς της, του παππού της , της προγιαγιάς της… Ανεκτίμητα σε αξία!Στον πάτο του κουτιού αυτού είναι ένα κεντητό το οποίο γράφει: «Αυτοί οι θησαυροί θα διατηρηθούν από γενιά σε γενιά».
Τότε η γιαγιά έβαλε τα κλάματα… Τα ξεραμένα μάτια της διψούσαν. Ε....καιρός ήταν να ξεδιψάσουν. Τα μάτια της βούρκωσαν και όλο της το σώμα πήρε το χρώμα των μαλλιών της! Αυτό ήταν! Ξάπλωσε, κοιμήθηκε με ένα χαμόγελο και δεν ξαναξύπνησε! Κούρνιασε ξανά στην αγκαλιά της γιαγιάς της...
(Αθηνά, ε΄ τάξη)